ahmetturkan.gen.tr

Bir gün susmayı öğrendim... Öyle bir sustum ki, belki sonsuza kadar susacaktım. Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı. Babam akşamları eve yorgun dönerdi. Ben bütün gün evde sıkılır, onun gelişini iple çekerdim. Daha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla oynamak isterdim. Babam sarılır, öper sonrada hadi odana git derdi. Yemek hazır olunca annem çağırır bu defada masada bir araya gelirdik babamla. Onlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayıncada bağırırdım. Babam sinirlenir, " Bütün gün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, birde sen kafamı ütüleme! " derdi. Annemde " Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laftamı konuşturmayacaksın babanla? " diye çıkışır beni odama gönderirdi.

Çaresiz bir şekilde boynumu bükerek odama, yani hapishaneme doğru yol alırdım. Babam arkamdan " Bizim bir odamız bile yoktu. Her şeye sahip hala ne

Haber 7'nin Pedagog yazarı Mehmet Teber; "Bu öykü ne kadar gerçek bilmiyorum, ama sanırım hepimiz daha fazla kolaylaştırıcı ve mutluluk verici olabiliriz. Hem de küçük eylemlerle." diyor.. Bu öykünün kahramanı ise destek bekliyor...

KOLAY, ÇOK KOLAY

Bir sohbetteyiz. Bir arkadaş sohbetinde. İnsan ve insanın hayat serüveni üzerine konuşuyoruz. İnsanın bu dünya yolculuğu, bu yolculuğu yorumlama tarzı üzerine. Kerem lafı devraldığında şöyle dedi:

“İnsanlar bu dünyaya güzel vakit geçirmek için geliyorlar bence. Ya da güzel vakit geçirmeyi hak ediyorlar. Ne var ki, hayat zorlukları da içinde barındırıyor. Bence, hayatı zorlaştıran yine biziz. Herkesin bu zamanda kolaylaştırıcı olması gerekiyor, değil mi?”