ahmetturkan.gen.tr

Farklı renklerin, farklı ırkların, farklı dillerin, tenlerin ve farklı dillerin, hatta farklı coğrafyaların ve tüm farklılıkların zenginlik olduğuna, olması gerektiğine şeksiz -şüphesiz ve gerekçesiz inananlardanım. Ama bütün renkleri vuruluyor insanlığın bugün. Farklılıklarımız en gaddar en muhteris hırslarımızın kurbanı oluyor. Farklılıklar ipimiz, İdam sehpalarımız oluyorlar.
Şeytan nefeslerimize siniyor ve bizler en ince ve en yumuşak değerlerimizle vuruluyoruz. Fark ediyor muyuz?
Farlılıklarımız bizi, bizleri vuran en kalleş kurşunlar oluyorlar. Kurşunu sıkan el ve eller belli fakat fark edemiyoruz. Farkına varamıyoruz bize sıkılanları ve bize sıkanları göremiyoruz.
Ateş kusan silaha dönüştürüyorlar farklılıklarımız.
Kendi kanlarımızda boğuluyoruz. Farkına varmıyoruz karanlıkların, karanlık cepheleşmenin. Boyunlarımıza ipi başkaları geçiriyor fakat sandalyemizi kendimiz tekmeliyoruz ayak altlarımızdan.
Oysa kutlu müjdeciler vasıtasıyla uyarılmıştık şeytanın adımlarını izlememeyi. “Ey insanlar, gerçekten, Biz sizi bir erkek ve bir dişiden yarattık ve birbirinizle tanışmanız için sizi halklar ve kabileler (şeklinde) kıldık. Şüphesiz, Allah Katında sizin en üstün (kerim) olanınız, (ırk ya da soyca değil) takvaca en ileride olanınızdır. Şüphesiz Allah, bilendir, haber alandır.”

Galiba hep ağlamakmış işim,

Dünyaya ağlayarak gelmişim,

Benim gözyaşım hiç dinmemiş ki,

Bazen saklamış, bazen silmişim.

Yaşıtlarım gün boyu oynarken,

Ömür boyunca her sabah erken,

Geçim derdini omuzlamışım,

Onca yaşayacağım şey varken...