“Hz. Peygamber (s.a.v.)’in insan olması itibariyle, bütün insanlık muhakkak iftihar eder. Çünkü O Zât, ümmî olmasıyla beraber, on üç asır evvel öyle kanunlar ve esaslar getirmiş ki, biz Avrupalılar iki bin sene sonra onun kıymetine ve hakikatine yetişsek en mesut, en saadetli nesiller oluruz.” (Shebol (1927 Hukuk Kongresi Başkanı)

Şerîatte takvanın genel ve özel olmak üzere iki manası vardır.

Genel Mânâsı: Âhirette zarar doğuracak, azaba sebep olacak şeylerden sakınıp uzaklaşmak. En aşağı derecesi: İnsanı ebediyen ateşte bırakacak olan şirkten kaçınmaktır. En yukarı derecesi; kalbi Cenâb-ı Hakk’tan uzaklaştırıp başkasıyla meşgul eden her şeyden uzak tutup onu yalnız Allâh (c.c.)’a çevirmektir. İşte hakikî takvâ budur.

“Allâh’tan nasıl korkmak gerekiyorsa öylece korkun!” (Ali İmran s. 102)mealindeki âyetten de murad budur. Özel Mânâsı: Şerîatte meşhur olanıdır. Nefsi azaba müstahik edecek şeylerden korumak.