Sürâka bin Mâlik bin Cuğşum el-Kinâni el-Müdlicî (r.a.)’ın künyesi Ebû Süfyan’dır. Mekke’nin kuzey batısında Kadîd nâm mahalde sakin olur idi. İslâm olduktan sonra Medîne ehlinden sayılmıştır. Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz Hazretleri Mekke’den hicret ettiklerinde Kureyş tâifesi Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’i ele geçirenlere yüz deve vaad eylemiş olmalarıyla, Sürâka onun tamahına düşerek atına binip Peygamber (s.a.v.)’in peşine düşmüş ve gelip yetişdiğinde atının ayakları yere çöküp kalmış ve:
“Yâ Muhammed! Bildim ki bu senin işindir, duâ et kurtulayım. Vallahi geriden gelenlere seni bildirmem!” diye yalvararak duâyı Seyyidi’l-Enâm (s.a.v.) ile kurtulup geriye dönmüş ve Hz. Sultân-ı Güzin (s.a.v.)’den bir de emânnâme almış ve Kureyş’in geriden gelen arayıcılarına: “Ben buraları aradım, kimseyi göremedim, başka taraflara bakalım” diye onları geri göndermiş. Sonra da Ebû Cehil onun bu gizlemesine vâkıf olarak kendisine paylama ve azarlamaya başladıkta ona hitaben şu beyitleri söylemişdir (Tercemesi):
“Ey Ebâ Hakem (Ebû Cehil)! Atımın ayakları yere battığında hâlimi sen görmüş olaydın bilirdin ve şüphe etmezdin ki Muhammed (s.a.v.) delille kesin Peygamber’dir. Artık ona kim karşı koyabilir? Sen Kureyş kavmini ona taarruzdan men etmelisin. Ben zannederim ki onun meydana gelen emri, ya’ni dîni ve apaçık âlâmetleri bir gün olup zahir olacaktır. Bu sûretle ki bütün halk kendisine harb ve düşmânlık eden değil; barış ve aynı saffta bulunmağı arzu edecektir.Resûlullâh (s.a.v.) ona: “Yâ Sürâka nasılsın? Kisrâ’nın bileziklerini takınacağın, tacını giyeceğin ve kemerini kuşanacağın vakit?” diye buyurmuşlardır. Vaktâki Hz. Ömer (r.a.)’in zamân-ı hilâfetinde İrân feth olunarak Kisrâ’nın malları, kamilen ganimet olarak alınarak Medîne-i Münevvere’ye getirildi, işte o sırada Hz. Ömer (r.a.) Kisrâ’nın bileziklerini Sürâka’ya takdı.
