Bir gün İblis, Musa (a.s.)’a geldi ve şöyle dedi: “Sen, Allâhü Teâlâ’nın peygamber olarak seçtiği ve kelâm ettiği bir kimsesin. Ama ben, Allâh (c.c)’un yarattıklarından biriyim. Şimdi, seni öyle yapan yüce Râbbine tevbe etmek istiyorum. Ondan dile, tevbemi kabul buyursun.” Mûsâ (a.s.) bu habere sevindi. Su istedi, abdest aldı. Allâh (c.c.)’un dilediği kadar namaz kıldı. Bundan sonra şu duâyı yaptı: “Yâ Râbbi! İblis de senin bir yaratığın. Sana tevbe ediyor, onun tevbesini kabul buyur.” Allâhü Teâlâ şöyle buyurdu:* “Yâ Mûsâ, tevbe edemez.”* Mûsâ (a.s.) şöyle dedi. “Yâ Râbbi! Kendisi tevbe etmek istiyor.” Bunun üzerine Allâhü Teâlâ, Mûsâ (a.s.)’a şöyle vahyetti. “Yâ Mûsâ, senin dileğini kabul ediyorum. Ona söyle, Âdem’in kabrine secde etsin.
Tevbesini kabul edeyim.” Musâ (a.s.), sevinçle İblis’e gitti. Durumu ona bildirdi. İblis, buna karşılık kızdı, köpürdü ve şöyle dedi. “Ben, onun dirisine secde etmedim; ölüsüne mi secde edeceğim?” Bundan sonra, İblis şöyle dedi. “Yâ Mûsâ, benim için Râbbine duâ ettin. Bende hakkın kaldı. Sana üç tavsiyem olacak. Her üçünde de beni hatırla. 1. Öfkelendiğin zaman bil ki, ben kalbine girerim, oradan kan damarlarına yürürüm. 2. Savaşta düşmanla karşılaştığın zaman bil ki; ben, âdemoğlu düşmanla karşılaştığı zaman gelirim. Ona, karısını, ev halkını, malını, çocuğunu hatırlatırım. Bunu hatırlayınca kaçmak ister. 3. Sakın ha mahremin olmayan bir kadınla yalnız kalmayasın. Bu durumda ben; senden ona, ondan da sana haber getiren elçi oluyorum.”
(Ebu’l-Leys Semerkandî, Tenbihü’l-Gâfilin, s.231-232)
