Sahibü’l-Bab, şöyle yazmıştır: Uhud Gazâsı’nda Hz. Peygamber (s.a.v.) cenkte düştü diye Medine’nin içinde yalan haberler yayıldı. Halk arasında öyle bir şayia yayıldı ki, bağırıp çağırmalar, ağlama ve sızlamaları göklere vardı. O anda Ensâr hatunlarından biri şehirden çıkıp savaş yerine gitti. Oraya vardığında kardeşinin, oğlunun ve kocasıyla atasının dördü birden şehid olduklarını gördü. Fakat onlarla ilgilenmedi ve: “Resûlullah (s.a.v.) nasıl oldu nerededir?” diye sordu.”İleridedir”, dediler. Tâ yanına varıncaya kadar o tarafa koştu ve mübarek eteğini eline aldı ve: “Ya Resûlullah hepsi yoluna feda olsun. Allah’a çok şükür seni sağ, salim gördüm. Şimdi artık olan musibetlerden gam yemem, üzülmem” dedi.

Sahâbeden Sevbân (r.a.) için söyle anlatıyorlar: Bir gün yüzü benzi sararmış, perişan bir halde Hz. Peygamber (s.a.v.)’in yanına geldi. Onu o halde gören Efendimiz (s.a.v.): Sana ne oldu ya Sevban? diye sordu. O da : Ya Resûlullah (s.a.v.) sen âhirelte Peygamberlerle yüksek mertebelerde bulunacağın için seni göremiyeceğimi düşünüyor ve halim ne olacak diye üzülüyorum cevabım verdi. O zaman Cenâb-ı Hak şu âyet-i kerimeyi indirdi. Meâlen:“Kim Allah’a ve Peygambere itaat ederse işte onlar, Allah’ın kendilerine nimetler verdiği Peygamberlerle, sıddîklarla, şehîdlerle ve iyi adamlarla beraberdirler.” (Nisa s.69)

Zeyd (r.a.), Resûlullah (s.a.v.)’i o kadar seviyordu ki, birgün bahçesinde çalışırken oğlu geldi ve baba, Resûlullah (s.a.v.) vefat etti diye haber verdi. O anda Zeyd “Ya Rabbi gözlerimin nurunu al ki, habibim Muhammed Mustafa hazretlerinden sonra kimseyi görmiyeyim” diye duâetti. Cenâb-ı Hak duasını kabul etti ve o anda gözleri görmez oldu.