Bismillahirrahmanirrahim
BİR ÂYET
Nûn. Kalem’e ve yazmakta oldukları şeylere yemin olsun!
KALEM ,1
NE GARİBDİR Kİ…
Ne garibdir ki, tamamen bize âit olan ve günümüzde artık Osmanlıca olarak ta‘bîr edilen tarihî Türkiye Türkçesi’ni bir yazı dili olmaktan öte, ayrı bir lisân zannedenlerimizin sayısı maal-esef hiç de az değildir.
Ve yedi asır cihâna hükmetmiş bir milletin çocukları, artık önüne konulan çevirilerin dışında, atalarının bugüne kadarki kültür birikiminden istifâde edememektedirler. Bu çevirilerin birçoğunun eksik ya da hatalı olduğu ise ayrı bir vâkıadır.
Başbakanlık Osmanlı Arşivleri’nde, yüzlerce kişilik kadroyla yıllardan beri, üstelik sâdece belgelerin tasnîfine yönelik ve daha çok yıllara muhtaç çalışmaların da gösterdiği gibi, her biri başlı başına birer değer olan bu güzîde eserlerin, tarihî metin ve evrâkların teker teker şimdiki yazıya çevrilmesine ne yeterli sayıda teknik elemanımız vardır, ne de zaman buna müsâittir.
Şu halde günümüz gençliğinin hissesine, dedelerinin birkaç bin sene önceki kültür mîrâsını rahatlıkla okuyup anlayabilen diğer milletlere, imrenmek mi düşüyor?
Neden biz kendi çocuğumuza, araştırdığı herhangi mevzu‘da ecdâdının birikimine birinci elden uzanabilme imkânını tanımayalım?
Çok boyutlu bir altyapıya sâhib ve tarihine yabancı kalmamış, büyüklerine sevgisini ve saygısını kaybetmemiş bir nesil, geleceğe daha ümidle bakmamızın bir te’mînâtı değil midir?
BİR ÂYET
Nûn. Kalem’e ve yazmakta oldukları şeylere yemin olsun!
KALEM ,1
NE GARİBDİR Kİ…
Ne garibdir ki, tamamen bize âit olan ve günümüzde artık Osmanlıca olarak ta‘bîr edilen tarihî Türkiye Türkçesi’ni bir yazı dili olmaktan öte, ayrı bir lisân zannedenlerimizin sayısı maal-esef hiç de az değildir.
Ve yedi asır cihâna hükmetmiş bir milletin çocukları, artık önüne konulan çevirilerin dışında, atalarının bugüne kadarki kültür birikiminden istifâde edememektedirler. Bu çevirilerin birçoğunun eksik ya da hatalı olduğu ise ayrı bir vâkıadır.
Başbakanlık Osmanlı Arşivleri’nde, yüzlerce kişilik kadroyla yıllardan beri, üstelik sâdece belgelerin tasnîfine yönelik ve daha çok yıllara muhtaç çalışmaların da gösterdiği gibi, her biri başlı başına birer değer olan bu güzîde eserlerin, tarihî metin ve evrâkların teker teker şimdiki yazıya çevrilmesine ne yeterli sayıda teknik elemanımız vardır, ne de zaman buna müsâittir.
Şu halde günümüz gençliğinin hissesine, dedelerinin birkaç bin sene önceki kültür mîrâsını rahatlıkla okuyup anlayabilen diğer milletlere, imrenmek mi düşüyor?
Neden biz kendi çocuğumuza, araştırdığı herhangi mevzu‘da ecdâdının birikimine birinci elden uzanabilme imkânını tanımayalım?
Çok boyutlu bir altyapıya sâhib ve tarihine yabancı kalmamış, büyüklerine sevgisini ve saygısını kaybetmemiş bir nesil, geleceğe daha ümidle bakmamızın bir te’mînâtı değil midir?
