Onu tanırsınız. Siyah inci Bilal hani. İşkencenin en ağırına maruz kalan Habeşli köle. Göğsüne konan kaya parçası altında "Ahad- Ahaaad" diye inleyen, imanından taviz vermeyen yiğit insan. Mekke işkencesinin ödülü olarak Medine'de Rasülullahın ilk müezzini payesini alan Bilal.
Rasülullah ahrete intikal edince bir daha ezan okumaz. Kim ısrar ederse etsin okumaz. "Eşhedü enne Muhammeden Rasülullah" demeye dayanamaz yüreği. Halife Ömer Onu Şam eyaletine vali tayin eder.
O dönemde siyah tenli olmak, fakir olmak, soylu bir aileye mensup olmamak vali olmaya engel değildir!..
Şam'dan Medine'ye geldiği bir gün sahabe rica eder Bilal'e ezan okusun diye. Okumaz bütün ısrarlara rağmen. Bir heyet Ömer'e çıkar: "Ey Halife, biz isteyince okumuyor, sen halife olarak emredersen okur, seni kıramaz." Ömer çağırır ve: "Emrediyorum, ezan okuyacaksın!" der. Bilal mescidin damına çıkar, başlar yanık sesiyle okumaya. "Eşhedü enne Muhammeden Rasulullah" yankılanınca Medine sokaklarında, kadın-kız-çoluk-ç ocuk, bağdaki- dağdaki, çarşıdaki- pazardaki ne kadar insan varsa koşar mescide. Mescid mahşer olur adeta. Ezan bitince ahaliye sorar halife: "Ne oldu ki, bu kadar akın ettiniz?" Gözü yaşlı halk cevap verir hep bir ağızdan: "Bilal müezzin ise; Rasülullah imamdır!... Rasülullah Ravzadan kalktı da namaz kıldıracak sandık. O'nu görmeye geldik!.." Adaletin demir yumruğu Ömer de başlar ağlamaya.
Bilal gibi özdeşleşebilir miyiz Rasülle?..Tavrımız, halimiz, lisanımızla insanlara Peygamberi hatırlatacak çapta sevebilir miyiz Rasülü?...
